Wspólnota św. Franciszka dla Osób Niepełnosprawnych, Ich Rodzin i Przyjaciół Ziemi Wieluńskiej

Ks. Rafał Jasiński, Prześwit 2(6)/2004

2003-09-14 18:58:05

Niedziela - dzień szczególny dla każdego chrześcijanina, a cóż dopiero dla księdza. Sprawuję Eucharystię każdego dnia, ale ta niedzielna jest niezwykła. W każdą niedzielę świętujemy przecież Zmartwychwstanie Pana Jezusa, które nadaje sens naszemu życiu. W niedzielę też odnajduję na nowo sens mojego kapłaństwa, kiedy staję przed ołtarzem i spoglądam na wypełniony kościół. Są jednak niedziele wyjątkowe...

Ja czekam na pierwszą niedzielę miesiąca. Tego dnia na porannej Mszy św. młodzieżowej schola śpiewa w pomniejszonym składzie, przy ołtarzu brakuje lektorów i ministrantów. Wśród młodzieży nie ma członków KSM i oazy. Przyjdą na godz. 15.00. Ale na tej Eucharystii w wieluńskiej kolegiacie spotyka się Wspólnota św. Franciszka, należąca do rodziny "Betel". Młodzi stają przed ołtarzem wśród wózków inwalidzkich, a w scholi śpiewa Marcin, który przyjeżdża na Eucharystię ze Wspólnotą z Domu "Betel" w Działoszynie. Służba liturgiczna składa się nie tylko z ministrantów i lektorów, którzy na co dzień służą do Mszy św. Wśród nich, w białych komżach, są również Janek i Marek, którzy nie opuszczają spotkań Wspólnoty. W pierwszej ławce siada zwykle Ela Tylkowska - koordynator naszej Wspólnoty, oraz Agnieszka, a za nimi - Przyjaciele. Cały kościół Przyjaciół!

Wspólnota św. Franciszka to osoby niepełnosprawne, ich rodziny, krewni, sąsiedzi, znajomi i przyjaciele. Każde spotkanie rozpoczyna się wspólną Eucharystią - spotkaniem z Najlepszym Przyjacielem. Później odbywa się agapa na sali przy kolegiacie, gdzie jest czas na rozmowę, zabawę - zwyczajne bycie razem.

Jestem w tej Wspólnocie od prawie 5 lat - od kiedy pracuję jako wikariusz w wieluńskiej parafii. Nigdy nie przypuszczałem, że tak wiele nauczę się od niepełnosprawnych dzieci, dorosłych osób upośledzonych, czy też od ich rodziców, którzy poświęcili swoim dzieciom całe życie. W tym kontekście inaczej potrafię spojrzeć na swoje kapłańskie życie. Przebywając z nimi, przewartościowuję swój świat i na nowo czuję powołanie. Eucharystia, którą sprawuję we Wspólnocie w pierwszą niedzielę miesiąca, jest zatem wyjątkowa. Kiedy po paru godzinach wszyscy rozchodzą się do swoich domów, ja czekam do następnego miesiąca.

Zastanawiam się nad zadziwiającą obecnością młodzieży we Wspólnocie. Tych ludzi nie trzeba zapraszać, ani przypominać im o spotkaniu. Oni także czekają na kolejne pierwsze niedziele. Jeden z tych młodych ludzi wyznał mi: "Kiedyś myślałem, że mam niewiele. Odkąd tu przychodzę, nie przestaję dziękować Bogu za to, co mam...". Wielu z nich po raz pierwszy przyszło na spotkanie, aby dać coś osobom niepełnosprawnym. Jednak szybko okazuje się, że przebywanie we Wspólnocie również tym młodym ludziom daje poczucie normalności i bezpieczeństwa, uczy tolerancji i wzajemnego szacunku, oraz wypełnia nadzieją. Dlatego nie tylko ja czuję się dobrze wśród osób niepełnosprawnych. Chcą z nimi przebywać dzieci, młodzież oraz ludzie dorośli - wszyscy, którzy cenią prawdziwe wartości, znają uczucie przyjaźni i miłości, ale także bólu i samotności.

Nasza Wspólnota spotyka się w każdą pierwszą niedzielę miesiąca o godz. 15.00 w kolegiacie w Wieluniu. Przyjdź do nas lub poszukaj w swojej miejscowości podobnej grupy Przyjaciół.